Overrompelend en ontroerend. Flarden had ik gehoord, gezien, gelezen, maar eigenlijk wist ik niet wat ik kon verwachten toen ik op vrijdagavond 31 mei naar het Paradijstheater van de Koninklijke Schouwburg ging. Leerlingen van alle leeftijden hebben onder leiding van Cézanne met elkaar een stuk gemaakt. Het begon dit jaar met het schrijven van scènes, verhaaltjes die leerlingen zelf verzonnen: een speeldoospoppetje in een speelgoedwinkel dat ’s nachts tot leven komt; een verhaal over meneer Bal die als bal geboren is, in plaats van als baby; een jager op jacht naar dieren in het bos. Jong en oud speelden, zongen en dansten samen. De oudere leerlingen hadden heftiger scènes: een moeder met een eetprobleem, waarbij de dochter dat overneemt; stukjes over liefdes en leven, vieren, vallen en weer opstaan. Vertellers en zangers, musici, acteurs en dansers en alles helemaal zelf bedacht. Een sober decor: een bankje, een boek, een poort, een schaduwtheater waarin dit zich afspeelt.
Wat overrompelt en ontroert er nu zo? De spelers, wie ze zijn, wat ze doen. Onverwachte kanten van kinderen die je al jaren kent. Een jager die staat, met een duidelijke stem en haar verhaal, ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ (en dat kwam nog een paar keer terug); een enthousiaste danseres, van wie wij alleen nog de verlegen kanten zagen; oudere kinderen die zich uit durven spreken over moeilijke thema’s die hen aangaan. Ongelooflijk, wat een lef.
Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Zo jezelf durven laten zien op een podium, wie doet hen dat na?
