Donderdag 29 mei. Aan tafel met koffie, thee en brownies en appeltaart die nog over zijn van gisteren. Het gesprek gaat het over wat iemand goed kan, en hoe je dat in kunt zetten in je werk. Iemand met veel ideeën, zal die kracht gebruiken, en zal minder iets doen in de uitvoering. "Reclames maken, dat lijkt me wel wat voor jou", zegt Marty tegen Miquel. "Jij hebt zoveel ideeën." "En dan de goede mensen om je heen verzamelen, om dat wat jij verzint uit te laten voeren", zeg ik. Miquel denkt verder. "Ja, of games ontwerpen, en daar dan heel rijk mee worden… "Ideeën genoeg.
Later gaat het gesprek over Zita, wat zal zij gaan doen? "Veranderaar, denk ik", zegt Miquel, want ze wil altijd alles veranderen." Dat klopt. Alles wat Zita pakt of doet wordt in haar handen iets anders: kleine magneetjes worden levende beestjes, een denneappel wordt een vis ("nu heb ik ook een vissenvriendje"), een steen wordt een knuffel. Eigenlijk, zie ik nu, wordt alles waar zij mee speelt levend. Zandkorrels en schelpen beleven avonturen die Zita ter plekke bedenkt. Een tekening is een verhaal. Alles wat zij maakt is ook heel duidelijk van haar, en zij wil het ook altijd graag houden, mee naar huis nemen, naast haar bed zetten, om verder mee te spelen. Hoeveel blauwe klei heeft zij al niet in de oven gestopt als pokemon, smurf, of een ander wezentje…? Grappig voor mij om te merken, dat terwijl ik erover schrijf, ik deze ontdekking doe. Die neem ik mee in mijn reis door de tijd op De Vrije Ruimte.
