Vrijdag 18 april. Ongelooflijk hoe kinderen zich een hele dag met niets kunnen vermaken. In een lege ruimte (waar we woensdag het restaurant hadden, en die nu even zonder materialen is) vangt Zita een mier met een boomwhacker. Ze zoekt schelpen buiten en legt ze op een kist. Ze pakt een knuffelmuisje en kookt eten voor hem.
’s Middags schijnt de zon en speelt ze buiten. Op een open plek in het zand die vandaag voor haar dienst doet als zandbak. Met haar handen graaft ze, en maakt ze sporen in het zand. De eerder gevonden schelpen doen ook mee. Er wordt tegen ze gepraat, ze worden verplaatst, of ondergedekt met zand. Ik zit net niet binnen gehoorsafstand, maar volg haar bewegingen. Een rustig spel van schelpen verschuiven en met handen door het zand gaan. Ik geniet van het eenvoudige spelen, in haar eentje, wel en half uur lang. Is dit niet wat alle kinderen soms nodig hebben, de rust en de ruimte om voor zichzelf te kiezen en hun gang te gaan…
