Over spel en spelen kan ik blijven schrijven. Want steeds weer sta ik verbaasd over hoeveel dit teweeg kan brengen. Ruzie soms, als de stokken te lang en de slagen te hard zijn en de stokgevechten voor even moeten stoppen. Vaker samenspel, nieuwe inzichten, lol in wat je aan het doen bent. Zo nam Scarlett van thuis het slangenspel mee, dat we speelden met degenen die mee wilden doen. We ontdekten mooie kleurcombinaties, telden welke slang het langste was, en kozen welke de mooiste was. Hé, dat bleek niet voor iedereen dezelfde slang te zijn.
Later zag ik Isaac schrijven, vele briefjes met telkens dezelfde tekst:
Ik vroeg wat het was. “O, dat is voor onze winkel, met allemaal spulletjes die je kunt kopen. Je hoeft niet met echt geld te betalen, hoor.” Ik ging er heen en vond anderen druk bezig met het inrichten van een kraam. Op bestelling kon je dingen kopen, die dan speciaal voor jou gemaakt werden, zoals een kleurplaat.
Een andere keer kwam Ea met een blad bij mij, waarop ik mijn naam mocht schrijven. Na stemming mocht ik meedoen met het aanleren van trucjes met de bolster van een kastanje. Een hele kunst om dit stekelige object goed vast te houden. Maar Ea leerde mij nog meer: je kunt de bolster op je hoofd zetten en hem er ook weer afhalen. Ook kon ik na instructie het stekelvoorwerp op twee vingers neerleggen. Ik was geslaagd en mocht, nadat hierover was gestemd, lesgeven in ‘hoe houd je een prikkelig ding vast’. Ea observeerde me en knikte goedkeurend. “Maar”, zei hij, “volgende keer leer ik je nieuwe trucjes, dan kun je nog beter les geven.”
