Als je ‘De Vrije Ruimte’ heet, wil je natuurlijk ook voldoende ruimte hebben waarin kinderen en jongeren zich kunnen ontwikkelen. Iedereen dicht op elkaar leidt tot irritatie. En soms was dat wel zo, in de niet al te brede gang van de voormalige pastorie waar onze school in huist. Waarom leerlingen juist die plek uitkozen om met elkaar op een kluitje te gaan staan of om eens lekker erdoorheen te rennen, werd ons, begeleiders niet altijd duidelijk.
Nu is dat anders. We hebben meer ruimte gekregen. Het gebouwtje achter ons, een voormalige naschoolse opvang, mogen we in gebruik nemen. Zo gezegd, zo gedaan: een deel van de schutting -die ons van het gebouw scheidde- eruit, een stuk tuin en een flinke binnen-oppervlakte erbij. Mooie linoleumvloeren; een eigen, twee keer zo grote, ruimte voor tekenleraar Damir. Ook minstens een verdubbeling van de speelruimte, die zich voortaan in het nieuwe gebouw (een naam moeten we nog verzinnen) bevindt. Verder een fantastische woonkamer waar ook geknutseld kan worden, een rustruimte en een ruimte die ingericht gaat worden als scheikunde-lab. Het oude gebouw is er om rustig te werken, lessen te volgen, spellen te spelen in de woonkamer daar, die nu bedoeld is voor oudere kinderen.
Het is nog even wennen. Rennend komt een aantal meiden het voormalige atelier (nu directie-ruimte) binnen om ballonnen met water te vullen. Sorry, dat is echt niet meer de bedoeling! “Waar kunnen we dan water halen?” In de bijkeuken blijkt ook een grote kraan te zitten, gelukkig. De extra tuin word gebruikt om te bouwen, forten en winkeltjes. En ook binnen, in de speelruimte is bouwen (treinbanen, muurtjes, torens, een kunstwerk) veruit favoriet. Naast gezellig samen tekenen, verven, zaaien, kikkervisjes voeren, restaurantje spelen. Meer ruimte zorgt voor meer en andersoortig spel. Je loopt elkaar niet meer zo gauw in de weg. Fijn om zo steeds meer jezelf te kunnen zijn.
