Al een paar maanden is onze pizza-oven kapot. Een steen is uit de rand gekomen, en om die te maken, moet het eerst weer lekker weer zijn. Maar onze leerlingen zijn niet voor één gat te vangen. Ze bouwen een kraampje onder de boomhut, verzamelen stenen, plukken plantjes, vermalen stoepkrijt, maken een prijslijst: Pizza Margherita kost 5. Vijf wat? Vijf balletjes uit de sparrenboom. Ik verzamel balletjes, ga naar het kraampje en bestel een pizza. Ik krijg een steen met groene blaadjes en blauw poeder: Ja, dat is blauwe kaas!
Inmiddels zijn er meerdere pizza-bakkerijen begonnen, op verschillende plekken in de tuin. De keus wordt groter, het beleg geraffineerder. Concurrentie? Soms. Maar ze bestellen ook pizza’s bij elkaar, en vragen aan iedereen die de tuin in komt lopen ‘Wil je een pizza bestellen?’ Dan is het moeilijk nee zeggen. Een paar dagen gaat dit zo door, tot de zon weer gaat schijnen, de pizza-oven gemaakt wordt en we eindelijk weer een echte pizza kunnen bakken. ‘Ik zit hier al vier maanden op school, en dit is pas mijn eerste pizza’, zegt Ceder. En dat, terwijl we normaal gesproken iedere eerste donderdag van de maand pizza’s maken. Gelukkig hebben we nog een paar maanden te gaan tot het einde van het schooljaar.
