Impasse, over groepsdruk en toch je eigen ding blijven doen
Chagrijnig ben ik. Al een kwartier op zoek naar de leerlingen die mee zullen gaan naar het theater. De bus is niet ver, maar we moeten wel gaan. Een leerling is bezig met een kaartspel en moet nog schoenen aan doen, een ander schept zand uit een al best diepe kuil en gaat gewoon met zandhanden mee, weer een ander was al in de voortuin en vergeet zijn tas en OV-chipkaart. Grrr. Nou ja, we zijn onderweg en vanaf nu is het gezellig. Ik schiet voor drie leerlingen een buskaartje voor en daar gaan we. Op naar theater Amare voor een dansvoorstelling van NDT2, het Nederlands Dans Theater van jonge dansers, 18-23 jaar zijn ze.
We zitten op gouden stoelen en kijken naar lichtprojecties. Een man komt vertellen wat we gaan zien: Eerst drie dansers, daarna worden het er meer. Kijk maar, wat doen ze? Ze praten niet, maar vertellen verhalen met hun lijf. Over trots zijn en samen doen en doe jij ook mee? Ongelooflijk hoe soepel de lijven zijn, wat ze kunnen, hoe ze dansen. We genieten. Kort is het maar. Daarna een kijkje achter de schermen van licht en geluid, van het werk van een choreograaf en een kostuummaker. Dat was een video en we vallen al bijna in slaap. Maar daar wordt wat aan gedaan, we mogen opstaan en zelf dansen en iedereen kan het. Hèhè. Nog meer dans: Impasse, doe je mee met een ander, of houd je vast aan je eigen bewegingen? Hoe lang kun jij de groepsdruk weerstaan? Mooi om te zien, te veel om naar te kijken eigenlijk, want overal op het podium gebeurt iets. Het gordijn gaat dicht. We klappen. Wat een mooie middag werd het. Degenen die mee waren, waren blij. De anderen die op school bleven? Die weten niet wat ze hebben gemist!
