Een week geleden was het. We zouden naar een toneelstuk gaan en ik ging mee als begeleiding. Gedoe over wie er nu precies mee zouden gaan. Het voorstel was in de maandagkringen geweest, maar sommigen hadden gezegd ‘zet mij maar tussen haakjes’. met andere woorden, ‘ik beslis op een later moment wel of ik mee zal gaan’. Niet zo handig als je van te voren door moet geven met hoeveel mensen je komt. Nou ja, ik vertrok met degenen die er wel waren (het was ook nog eens de dag van de storm Ciaran) en we liepen twintig minuten naar het theater in het Zeeheldenkwartier. Een klein theater waar Briza al bijna dertig jaar educatief muziektheater maakt.
We zagen een filmbeeld van een schilderij van tot slaafgemaakten in Suriname. Het beeld kwam tot leven, we zien verschillende hedendaagse mensen ‘weten wie je bent en waar je vandaan komt’, dat is belangrijk. Sapali laat zien hoe zij dat doet: Afrikaanse rijstkorrels verstoppen in haar haar, onderweg op het schip van Afrika naar Suriname. Daar aangekomen op de plantage een vluchtplan maken en het uitvoeren. Ongelooflijk hoe zij dat doet, vindt iedereen als we het na afloop van de voorstelling bespreken. Maar de leerlingen zouden het ook doen, vluchten met vrienden, want dan ben je weer vrij. Het is een waargebeurd verhaal. We waren onder de indruk.
Op de terugweg door de storm hadden ze het er nog over: Wat zou jij doen? Dapper en moedig vonden ze het. Maar of ze het zelf zouden durven…
