Vrijdag 22 februari. Deze laatste dag voor de voorjaarsvakantie verloopt als een gewone rustige vrijdag. Na het eten trekken de jongsten (3, 3,5 en 4,5) zich terug in de kleuterruimte. Ik ga er bij zitten en geniet van wat er gebeurt. Zita wil in haar eentje memory spelen. "Dat mag je niet in je eentje spelen!" zegt Yanna. Jawel hoor, als je dat wil, mag dat best. Yanna moet er even over nadenken, maar gaat dan met Tycho naar de magneten op de kast. "Er moeten er overal twee hangen." Als ik kijk zie ik steeds een grote en een kleine naast elkaar. Ondertussen is Zita klaar met haar spelletje memory en willen Yanna en Tycho dat heel graag samen spelen. We beginnen met de kaartjes open, en zoeken dan twee dezelfde. Dat lukt prima. Dichte kaartjes is moeilijker en duurt langer, te lang vinden deze twee kleuters.
Zita heeft zitten kijken en wil het nu wel samen spelen, met mij. Eerst winnen we allebei. We doen het nog een keer en ik win. Ik heb nog in mijn hoofd een keer, een aantal maanden geleden, dat we ook samen een spelletje speelden en Zita niet won, en hoe boos ze toen werd… Nu is ze alleen een klein beetje teleurgesteld "Ik wil het niet meer spelen." Dan ruimen we het op en is het goed.
Groei in kleine dingen, hier begint het. Daarom is het fijn om hier bijna elke dag te zijn en het dagelijks leven samen te beleven en te volgen. Iedere dag ontdek je wel iets wat vandaag de moeite waard maakt.
