21 april. Tja, de kleine dingen die het doen. Het blijft zo waar. Je zou de wereld willen veranderen met grote gebaren, want er is zoveel nodig. Maar waar begin je dan? In het klein lukt het soms, hier op school. Een kind (6) in de leerlingenkring bij de verkiezing voor een gespreksleider. Hij moet de naam opschrijven van degene die hij kiest. Kan de letters schrijven, maar de naam niet spellen. Degene die naast hem zit (12) zegt de letters, rustig, een voor een, zodat hij ze op kan schrijven. Elkaar helpen.
Kate (4) wil haar tosti gesneden hebben. “Zal ik het voor je doen?”, vraagt Tijn (5). En snijdt haar tosti. Zeger (5) neemt elke dag een goed gevulde broodtrommel mee ‘voor mijn vrienden’, zegt hij, want die mogen mee eten van de lekkere hapjes. Hij vindt het gezellig om te delen. En de twee jongens van 5 die elke dag samen één bord nemen tijdens het eten, omdat ze vrienden zijn. Op de trampoline houden ze voor elkaar in de gaten wie er mag springen (na vijf minuten), leren ze kunstjes van elkaar, moedigen elkaar aan. Zo kun je, als je oplet, de hele dag door kleine gebaren zien, van vriendschap, van liefde, van zorg voor elkaar. Je moet er wel oog voor hebben, want zo’n moment is snel voorbij. En zelfs als je andere dingen meemaakt, een huilend meisje (5) dat naar je toekomt omdat haar vriendinnen niet aardig doen, ze heeft pijn, zie je daarna weer iets waar je blij van word: de vriendinnen – die eerst een beetje besmuikt wegliepen, komen terug, ieder met een bloem in hun hand: “Voor jou Scarlett, omdat je pijn hebt.” Op een dag maak je veel kleine dingen mee, en al die kleine dingen bij elkaar worden dan toch iets groters. Een klimaat van vriendschap en vertrouwen, van vrede en verdraagzaamheid, waarin kinderen groot mogen worden.
Wil je meer verhalen over vrede horen en ervaren hoe je het kunt toepassen thuis en op school? Kom dan naar ons symposium op 21 september 2017 in het Museon: ‘ De kracht van vrede in opvoeding en onderwijs.’
