Vrijdag 21 november. Zo’n dag waarop er heel veel gebeurt, je niet weet wat je gedaan hebt en je je toch heel tevreden voelt. Hoe komt dat? Het begint al ’s morgens als Jesse van 15 binnenkomt, enthousiast nog over de dag van gisteren, toen hij met andere 15-plussers naar een breekdag is geweest: ervaren wat je echt wil, wat je ten diepste raakt en hoe je daar in de toekomst mee verder wilt gaan. Bijzonder om te zien dat dit meteen effect heeft op hoe hij vandaag de school binnen stapt. Het heeft heel wat losgemaakt bij degenen die erbij waren.
Een nieuwe stagiaire komt, Pret met Rep komt, ik ben overal en nergens. Kijk en zie. Hagedissen, baardagamen, slangen. Heel apart om ze aan te raken. Net of de slang niet echt is, je voelt iets maar weet niet wat. Iedereen is onder de indruk. Buiten wordt gespeeld, somt te hard geduwd. Stokken, schijngevechten, het gaat goed. Het is fijn als je erbij bent en voordat er iets gebeurt kunt zeggen wat je ziet: “Die stok is wel erg groot.” “Oké, ik pak wel een andere.”
Lunch, even zitten, meetles van stagiaire. Lekker buiten heel veel meten. Hoe groot is de school? Leuk om met zijn allen het meetlint vast te houden en te zien hoe lang het is. Ondertussen wordt er in de voortuin gevoetbald en wordt er heel veel touw gebruikt. Wat gebeurt daar? Sara had een doos met een touw erdoor: een schommel. Die bleek niet kinderproef. Syranos (17) werd erbij gehaald door Kyra (5) en Artemisia (5). Zij had wel een idee. Een touwschommel. En toen die hing: een zwaaitouw. Noah ging daarop door: een kabelbaan van touw voor spulletjes. Zo prachtig om te zien hoe uit niets iets ontstaat, terwijl jij er gewoon naast staat en alleen maar toekijkt wat er voor je ogen wordt gecreëerd.
de touwschommel
