Woensdag 6 februari. Waarom is het zo leuk om met kleuters iets te ondernemen? Het is altijd verrassend en spannend, wat je ook doet. Vandaag zat Keiro (4) te kijken in het Guiness Book of Records. Toen hij daarmee klaar was zette hij het zelf terug in de kast. “Oei, het is wel zwaar!” en wilde hij wel een spelletje doen. Ik had ‘story-cubes’ bij me: negen dobbelstenen met afbeeldingen, waarmee je zelf een verhaal kunt vertellen.
Ik gooide de dobbelstenen, pakte er een en begon te vertellen: “Er was eens een kasteel en in dat kasteel… ” ik legde een tweede dobbelsteen met plaatje ernaast en vertelde verder, tot de 9 dobbelstenen aan bod waren geweest en ze ‘nog lang en gelukkig leefden’. “Nog een!”, zei Keiro meteen. “Nu mag jij”, ‘zei ik. Dat wilde hij wel! Negen dobbelstenen in twee handen houden is nog best moelijk. Dan gooien en … verzinnen: Een woestijnplant kon lopen en pakte een zaklamp om beter te kunnen zien. Fantastische verhalen met veel wandelende voorwerpen verzon Keiro. Intussen was Artemisia (3,5 jaar, zusje van Rowan, begint langzaam met wennen op De Vrije Ruimte), erbij komen zitten. Zij wilde ook wel gooien. Zelf vertellen was een beetje eng, maar met hulp van haar vader en daarna van haar broer, lukte het wel.
“Nu gaan we koek snijden”, zei ik. Keiro en Artemisia wilden graag helpen. Keiro legde de koek op een bord en Artemisia smeerde boter op de plakjes. Simpele handelingen zijn het, je doet ze voor, zij doen ze na. Je doet het samen, je benoemt wat je doet en wat je ziet: “O, dat is een beetje teveel boter, smeer er maar iets minder op.” Spelenderwijs leren kleuters wat ze nodig hebben in hun leven.
