Woensdag 9 april. "Ik merkte dat ik het lastig vond…", zo begon ik aan tafel de zin om te vertellen wat mij dwarszat na de schoolkring. Wat was er aan de hand? Een maand geleden besloten de kinderen met ons om op 16 april een restaurant te organiseren voor familie, vrienden en bekenden, om op die manier geld te verdienen voor de kinderkas, om een ziekenhuis of indianendorp van playmobil te kunnen kopen. Fantastisch idee, iedereen enthousiast, de eerste uitnodigingen werden meteen die middag gemaakt. Iedere week stond vervolgens ’16 april’ op de agenda: uitnodigingen moesten worden gekopieerd en verstuurd, het menu bepaald, taken verdeeld. De kinderen hadden niet altijd zin in de schoolkring (deelname is vrijwillig), dus een aantal beslissingen werden in tegenwoordigheid van Marty en mij en soms een kind genomen.
Maar vandaag, 1 week voor 16 april, moesten er spijkers met koppen worden geslagen: wie is waar verantwoordelijk voor? Hoeveel mensen komen er? Wat moeten we inkopen? De kinderen werden verwacht in de schoolkring om hun eigen idee mee gestalte te geven. Met duidelijke tegenzin kwamen ze en deden ze mee. En dat vond ik moeilijk: het was verdorie hun project, dan wil ik als begeleider niet alleen de verantwoordelijkheid voor de uitvoering hebben. Taken werden verdeeld, beslissingen genomen, maar aan het eind was ik toch niet tevreden over het verloop. En dat moest ik even kwijt, direct daarna, aan tafel. Vertellen waarom ik het lastig vond om zo de schoolkring te doen.
Ja, we leren allemaal: de schoolkring doen we voortaan niet meer buiten (te veel afleiding), en iets eerder in de ochtend (9.30 uur), en als je iets wil regelen is het handig om even een half uur bij elkaar te zitten om dat te doen. En daar is de schoolkring tenslotte ook voor.
