Weken geleden al liep ik in de tuin van Museum Voorlinden en zag daar de beelden van Gormley. Zijn eigen lijf in brons (zo leek het, maar het bleek kunststof te zijn) in verschillende houdingen op verschillende plekken. De neiging om de houdingen -van helemaal in elkaar gedoken tot kaarsrechtop- na te doen was groot. Hoe zouden kinderen dit vinden? Kan ik hier met mijn maandagkring naar toe? Een speurtocht langs de beelden en ondertussen een wandeling door tuin, bos en duin. Ik zag het helemaal voor me.
Soms blijven zulke ideeën een droom, maar ik heb gemerkt dat het helpt als je de dingen hardop zegt. In dit geval tegen mijn collega’s. “Leuk idee, organiseer het maar.” Hannelore en haar kring, de jongste kinderen, wilden ook graag mee. Datum prikken, ouders mailen en appen: ‘kijk even in je mail’, auto-indeling maken. Met zestien leerlingen en actieve betrokken ouders is zoiets snel geregeld.
Dus daar gingen we, maandag 12 september. Een zonnige dag in een tuin vol groen gras en allemaal beelden op een rij. Uitgelaten waren ze, ze renden er zo voorbij en hadden nog geen oog voor de verschillen in houdingen. Even zitten en zingen op een muurtje, brownies krijgen van Jazz die acht jaar is geworden. Hoera! Achter het museum vinden we een beeld in de brandnetels. Au! En dan een in elkaar gedoken bij een bruggetje. Even verderop staat er een in het water (‘Nee, die hoeven jullie niet na te doen.’). Twee liggen er gezellig tegen elkaar aan en een staat met zijn hoofd tegen een boom.
We lopen over een bospad en zien een weggetje omhoog, naar een duintop. Daar gaan ze al, achter elkaar aan rennend. Een vader rent mee. Wij wachten beneden tot ze hijgend weer terugkomen. “We hebben nog een beeld gevonden!” Wij zien het later als we allemaal de steile klim naar boven maken. Daar staat-ie, uitkijkend over duinen, Meijendel, en in de verte de zee. We volgen het zandpad, eten onze lunch, zien nog meer beelden en dalen weer af. Voor de ingang van het museum ligt een hele kluwen aan beelden. Lijven op elkaar. Ook die doen we na. Nog even rennen, nog even iets eten, nog even eikeltjes zoeken. Terug langs de beeldenrij van het begin, waar Adam elk beeld nog even nadoet. Wat een fijne dag buiten was het. Dit gaan we vaker doen!
