Een woensdag in februari. Leerlingenkring. Een bezoekster zit erbij en kijkt en luistert aandachtig. Wat gebeurt hier? Ze is onder de indruk van de manier waarop de kinderen hun mening geven. “Ze kunnen het goed verwoorden.” Soms is het lastig in welke ronde we zitten van het besluitvormingsproces. Beeldvorming? Meningsvorming? Of besluitvorming? Iemand doet een voorstel en eerst ga je kijken of iedereen het voorstel begrijpt. De beeldvormende ronde. Vaak denk je al snel dat het duidelijk is. Maar dan blijkt tijdens de volgende ronde, waarin iedereen zijn mening mag geven, dat er toch nog vragen zijn over het voorstel. “Wat bedoel je daar precies mee?” Terug naar de beeldvorming dus, want dat is de ronde waarin je vragen mag stellen.
Degene die op bezoek is denkt mee over hoe het beter kan. “Misschien een visueel element invoeren, zodat je ook kunt ZIEN (en niet alleen horen) waar je bent.” De volgende keer neem ik een papier mee waarop ik een spiraal heb getekend, in verschillende kleuren; elke kleur staat voor een ronde, van beeldvorming, naar meningsvorming, naar besluitvorming. Ook heb ik een pion die we neer kunnen zetten bij de betreffende ronde. Het grappige is: het werkt niet. De meningsvormende ronde moet minstens tweemaal gehouden worden, zodat je je mening kunt aanpassen of bijstellen, nadat je de anderen gehoord hebt, maar dat is moeilijk uit te voeren bij een spiraal. Ook is niet duidelijk wie er aan het woord is. Robin heeft een beter voorstel: per ronde een cirkel met daarin een aantal plaatsen, zodat je de pion kunt verschuiven wanneer iemand anders aan het woord is. Hij tekent het snel even op de achterkant:
En zo ervaar ik weer eens hoe krachtig een idee op papier kan komen als je hulp van anderen krijgt.
