Donderdag 13 december. Een portfolio, een map waarin al het werk van een leerling bewaard wordt…op een gegeven moment moet je daar wat mee. Je kunt en wilt niet alles bewaren, je wil bewaren wat de ontwikkeling van kinderen inzichtelijk maakt. Daarom hebben we besloten om twee keer per jaar, voor de kerstvakantie en voor de meivakantie, met de kinderen terug te kijken op wat ze tot nu toe gedaan hebben. Aan de hand van werkjes in de map, en aan de hand van foto’s (met een verhaal erbij) die we in die periode gemaakt hebben. Voor de zomervakantie hebben we ook een gesprek, maar dan met de ouders erbij.
Gisteren zijn we begonnen met Zita en Yanna, die werkelijk een enorme productie hadden aan tekeningen en verfwerk. Van Zita mocht er steeds 1 mee naar huis en 1 in de map (‘omdat ik op school ook wil kunen zien wat voor moois ik gemaakt heb’). Over twee werkjes hadden we discussie: ik wilde ze graag in de map, omdat ik me nog precies herinnerde hoe ze die gemaakt had, en welk verhaal erbij hoorde, en ik vond dat dat verhaal heel duidelijk aangaf hoe Zita werkt. Maar Zita wilde ze graag mee naar huis, omdat ze ze thuis wilde kunnen zien. De twee tekeningen kwamen in eerste instantie op een stapel in het midden terecht. Toen we alles uitgezocht hadden, mocht één van de twee in de map op school, de ander moest echt mee naar huis. Ze had de tekening van de diertjes met hoge lichten echt nodig, om thuis in het donker te kunnen zien. "Kun je er dan niet nog een maken?" vroeg ik…. Dat ging ze doen, en daarom mocht de oorspronkelijke tekening even mee naar huis om als voorbeeld te dienen.
En toen kwamen de foto’s. ZIta kon goed aangeven wat ze wel en niet leuk vond. Een is te mooi om hier niet te noemen: "Het inpakken van de cadeautjes vond ik niet zo leuk, omdat ik het niet zo goed kon. Maar ik ging er wel mee door, omdat ik het wilde leren. Toen ik het kon, vond ik het wel leuk."
