Vrijdag 28 april. Ook bij ons op school zijn de smurfen erg in trek. Vandaag heeft Miquel zijn doos met al zijn smurfen meegenomen, en ook 2 A4-tjes met een getekende achtergrond, en een fotocamera. "Ik ga een film maken." En weg is hij, met Emma (die hem zal helpen) naar een aparte ruimte. Een kist voor het raam, een gordijn dicht, voor het gordijn 1 van zijn tekeningen (een straat met een smufenhuis, met een deur die open kan) en een smurf. Hij maakt een foto, schuift de smurf een paar centimeter op, maakt nog een foto, weer een paar centimeter verder, weer een foto.
Zo werkt hij door, de hele ochtend lang. Samen met Emma maakt hij nog een tekening als decor: vlaggetjes en slingers voor de verjaardag van grote smurf. Ze pakken playmobil-eten en maken er prijskaartjes bij voor de "Albert Smurf", waar boodschappensmurf boodschappen gaat doen, en afrekent bij smurfin (de enige vrouwelijke rol in deze film). Ook voetballen de smurfen nog, geven ze geld aan muzieksmurf, en vieren ze feest in het huis van grote smurf. Heel veel foto’s achter elkaar, die snel na elkaar vertoond de indruk van beweging geven. Wauw, helemaal zelf bedacht, getekend en uitgevoerd. "Dit is het", denk ik. Nu gebeurt wat wij voor ogen hadden toen we onze school droomden. Een kind dat zijn eigen ambitie (een film maken) waarmaakt, uitvoert wat hij in zijn hoofd heeft, en volhoudt tot hij vindt dat het klaar is. Concentratie, discipline, intensiteit, creativiteit, doorzettingsvermogen, dit alles zie ik, in deze door hem zelf bedachte onderneming. De Vrije Ruimte werkt!
