Maandag 24 maart. Wat doen we tijdens de Nucleair Security Summit? Was een vraag die ons al een tijd geleden bezig hield. We wisten dat we niet in ons gebouw konden blijven, want pal naast ons, in ‘onze’ voortuin -grenzend aan de kerk- staat nu een enorme witte tent, waarin de pers ontvangen wordt. Ons gebouw aan de Stadhouderslaan bevindt zich in de beveiligde zone 2, wat betekent dat we niet zonder pasje de voordeur kunnen bereiken. Ondoenlijk voor al die ouders met hun kinderen. Dus bedachten we een andere oplossing: terug naar ons oude pand, dat we bijna een jaar geleden hebben verlaten: het scoutinggebouw aan de Laan van Poot 93.
Een nostalgisch gevoel overvalt me al meteen als ik de straat inrijd. Het bos! De speeltuin! De zon voor het gebouw, waar je zo heerlijk beschut kunt zitten. We drinken koffie, kijken naar de binnenkomende kinderen. Het voelt vertrouwd. Wat gaan we doen? We hebben geen programma bedacht. Kinderen hebben hun spullen meegenomen, zodat ze ook hier aan het werk kunnen. Myriam geeft haar lessen als vanouds in het theater, met dichte gordijnen tegen de zon. Robin was er al om 8 uur om het zijbos en het achterbos te verkennen: “Kijk, de bomen zijn helemaal gesnoeid.” Voetballen en schommelen in de speeltuin. Het bos lokt. Ik wil wel mee. Met zijn achten gaan we. Takken verzamelen, uit de bosjes springen, de berg op rennen, plekken verkennen. Een leuke tocht.
Lunch buiten. Ik schaak met Rowan. ’s Middags staat er weer een groepje klaar om het bos in te gaan. “We willen olifant, leeuw, muis spelen!” “Waar zijn de kaartjes?”, vraag ik. “O, die moeten we dan even maken.” In vijf minuten hebben ze 48 kaartjes gemaakt om over twee groepen te verdelen. We gaan naar de oude plek, de zandberg. Ik deel de kaartjes uit. Ben je een muis, dan vang je een olifant (olifant schrikt van muis), ben je een olifant dan vang je een leeuw (olifant is groter dan leeuw), ben je een leeuw dan vang je een muis (leeuw eet graag muis). Ze sluipen en rennen door het bos. Komen enthousiast de veroverde kaartjes brengen. Tot ik opeens word geroepen: Romy huilt. Een dikke bult op haar enkel, dat ziet er niet goed uit. In het ziekenhuis weten ze het niet zeker: misschien gebroken, daarom maar gips eromheen. Sterkte Romy!
Verder hebben we genoten van deze dag op onze oude plek. Dank jullie wel, Roger en Miriam van de scouting Be Pals, dat we twee dagen van jullie pand gebruik mogen maken!
