Vrijdag 12 juni. Een zonnige dag met een lekkere lunch (champignonsoep met stokbroodjes en kruidenboter) buiten. Genieten van elkaar en het heerlijke weer. Wedstrijdjes knikkeren voor het knikkertoernooi, afspraken maken voor de film in wording en het Open Podium in Soest. Alles lijkt zo rustig en vredig. Tot het moment (dat elke vrijdagmiddag weer komt) dat alles opgeruimd moet worden: Ruzie over wie de trampoline naar de schuur mag rollen: "Jullie doen het altijd al!", "Ja maar jullie doen het zo langzaam!", ruzie bij het schuurtje over hoe de spullen er het beste inpassen. Ik word erbij gehaald en zie zeven kinderen liggen op een fatboy voor het schuurtje, bekvechtend over wat er het eerst in moet. "Nou, dan doe ik wel niets meer." Als de trampoline er als eerste is ingerold, blijken alle andere dingen er wonderwel in te passen.
Ik ben alweer verder aan het opruimen in de keuken als er weer iets gebeurt, een schommelincident dit keer (en ook niet voor het eerst). Tja, het blijft lastig als je in je hoofd hebt dat je vandaag eens lekker snel alles wil doen en er voortdurend dit soort gedoe is. Dan moet je weer even terug naar waar het allemaal om draait: wij willen dat de kinderen op De Vrije Ruimte leren wat belangrijk is in hun leven, waar je zelf verantwoordelijk voor bent, en hoe je samen tot een oplossing kunt komen. Toch maar met Emma meegelopen naar de speeltuin om te zorgen dat beide partijen in dit conflict hun zegje konden doen. Daar werden zaken goed besproken en ervaarden ze dat iedereen de wereld op zijn eigen manier beleeft (en dat je daar rekening mee moet houden).
